Crónica dun día de feirante

O pasado dia 20 de setembro, un colega e máis eu decidimos montar un posto na feira, a idea era vender as primeiras castañas da tempada.

O traballo foi fácil; fumos o día anterior a recollelas a un monte que ten o meu pai con castiñeiras. Había tal morea delas que apenas custou unha hora apañar un cesto (uns 20 kilos).

Ó principio non as tiñamos todas con nós á hora de montar o posto, non sabiamos ben onde poñelo, ou se nos poderían chamar a atención, algun veciño ou mesmo calquera outro feirante… Pero todo resultou perfecto. Con moita naturalidade; natural como o simple feito de ir feirar, de ir vender o que dalgún xeito “nos sobra”.

Vendemos dúas clases de castañas. Unha era unha mestura de diferentes especies; “castaña común” (a autóctona de aquí) e a chamada “castaña americana”, que son de gran tamaño e moi vistosas.  A outra calidade era a “castaña doce”, que son dun tamaño inferior á castaña común, pero máis doces e saborosas.

As nosas castañas ían acompañadas dun papeliño con información das propiedades deste froito (que non son poucas) así como a receita dunha tarta de castañas (similar a famosa tarta de Santiago, pero no lugar de améndoas utiliza castañas, que é o que realmente temos aquí).

O lugar para montar o noso posto foi fácil de decidir, xa que a pesar de haber 2 sitios onde se concentran os feirantes só un representa o que é a feira. Consideramos que o que acontece na praza maior do pobo os días 6 e 20 de cada mes non é mais que un mercado de roupa, que non esta de mais pero que nada ten que ver coas feiras tradicionais. Así que optamos pola “placita” do peixe. A verdade e que vemos a feira de hoxe en día bastante patética, apenas hai postos, de feito contanse cos dedos da man (a tetilleira/panadeira, a churrera, a froitera e un posto de prantas para a horta… fin).

É certo que agora moi pouca xente acude á feira da Cañiza, pero para ser sinceros, non hai ningún pretexto para ir. Salvo polos pulpeiros, A Cañiza e igual un día de feira que outro calquera.

Despois desta experiencia e de observar o que acontecía nese dia, non deixamos de preguntarnos “por qué”, por qué ninguén vai vender se estamos rodeados de deceas de productos ó noso redor que se botan a perder… de feito pregúntome por que eu mesma non o fixera antes… ¿será por falta de tempo?¿será porque quizais o rendemento económico non cumpla “certas” expectativas? ¿será porque en realidade preferimos que o que temos a redor se bote a perder e despois ir  a supermercados e grandes superficies  a comprar os mesmos productos cunha MOI dudosa calidade?

En serio, reflexionemos. De feito agradeceria que calquera que lea isto aporte os seus motivos.

Eu teño unha teoria que quizais sexa unha parvada. Creo que a orixe da “feira” tradicional parte de tempos moi pobres, de moita necesidade ou incluso miseria. Mesmo a miña avoa paterna subía a pé ate A Cañiza portando ovos e mazáns, para poder trocalas por feixóns ou, co que sacaba, poder mercar aceite ou café; era unha cuestion de necesidade (nalgúns casos de moita). Creo que ese feito fainos un pouco pequenos, acomplexanos dalgún xeito. Que enseguida se asocia unha cousa ca outra. Non sei, insisto en que todo isto e unha simple opinión (que o mesmo tempo nos encantaria que se revatise ou abrise certo debate).

Pero o certo é que as nosas necesidades foron cambiando dende entón, ou millor dito a maneira de administrar as nosas necesidades foi o que realmente cambiou. E a nosa feira, en vez de ir cambiando e evolucionando co tempo, simplemente quedou obsoleta. Antes facíase por necesidade, para vivir diso. Creo que hoxe deberiamos cambiar ese “vivir diso” por un “vivir MILLOR con iso”. É unha simple cuestion de coherencia con nos mesmos e sobre todo co lugar onde vivimos.

Todos poderiamos potenciar este pequeño xesto. E certo que a veces estamos á espera de ver o que se pode facer ou non, quizáis agardando permisos ou regulamentos; de feito penso que sería importante que o concello botara, xa non unha man, senon os dous brazos e a cabeza para incitar a xente a recuperar esta actividade beneficiosa en todolos sentidos. Pero o máis importante de todo e a VONTADE que teñamos de facer as cousas. Da igual que nun momento dado nos poñan tódalas facilidades do mundo… Se non temos vontade, non temos nada.

A nivel persoal, foi moi enriquecedor. Ainda que o principio alguns compañeiros e veciños se achegaron con certa “mofa”, a final da xornada eramos nós os que tiñamos cara de “mofa” jaja.

Para nos foi un pracer compartir ca xente, e ver a feira dende dentro.

Como dato quero aportar que a froitera/verduleira vendeu mogollon de tomates, pementos, xudias, patacas E TAMÉN CASTAÑAS. E vendeunas todas, a pesar de que lle montamos enfronte. Ousexa, que nin sequera fumos competencia.

Que tal se nos paramos a pensar que é o que podemos ir vender a próximas feiras…. Mmmm agora é o tempo do membrillo, das noces, mel, augardente…..

Como son bastante dada a repetir citas ou ditos doutra xente, deixovos aquí unha moi adecuada neste caso. É unha reflexion dun señor americano  escritor, filosofo e poeta que se chamaba Ralph Emerson e dicia .”O éxito consiste en obter o que se desexa. A felicidade, en gozar  o que se obtén”.